Copyright : Αρχιμ. Θωμάς Ανδρέου 29-12-2013. Από το Blogger.
RSS

Δρόμος χωρίς γυρισμό...

Με προβληματίζει έντονα η σκέψη πως κάθε χρόνο, πολλά νέα παιδιά φεύγουν από την ζωή χωρίς να ολοκληρώσουν τις επιθυμίες τους ,τα όνειρα τους και αυτό γιατί έτσι το θέλουν κάποιοι .Το ζήτημα των Ναρκωτικών δεν είναι πλέον μία θλιβερή πραγματικότητα αλλά ένας τρομακτικός εφιάλτης για την Πατρίδα μας.
      Τα στατιστικά στοιχεία θανάτων από χρήση ναρκωτικών ουσιών είναι τρομακτικά! Κάθε χρόνο μόνο στην Ελλάδα 30 περίπου νέοι άνθρωποι ,ηλικίας 17-35 ετών σβήνουν σ’ έναν ερημικό δρόμο ή ένα μισογκρεμισμένο σπίτι και μαζί τους σβήνει κάθε ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας , Γιατί η αξιοπρέπεια των θυμάτων της ηρωίνης χάνεται από την στιγμή που εξαναγκασμένοι από την κλήση της θανατηφόρου  σειρήνας ,κάνουν τα πάντα για να βρουν ελάχιστα γραμμάρια ηρωίνης. Πραγματικά διερωτώμαι ,υπάρχει ελπίδα ; Σκέπτομαι πώς αυτοί που φεύγουν, απλά αφήνουν ένα κενό στα πρόσωπα που τους αγάπησαν. Αυτοί που μένουν πίσω τι γίνονται; Ίσως μια φωτογραφία του όμορφου παλικαριού ή της γλυκιάς κοπέλας για να θυμίζει το πέρασμα ενός μοναδικού ανθρώπου από αυτήν την ζωή… Γιατί κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός! 
     Σκέπτομαι μελαγχολικά τα μαυροφορεμένα σπίτια ,που χτυπήθηκαν βάναυσα  από το χέρι της λευκο-μαυροφόρας «θεάς» Ηρωίνης .Την απέλπιδα προσπάθεια σωτηρίας εκείνων που με αυτοθυσία προσπάθησαν να σώσουν αυτά τα παιδιά και δυστυχώς δεν το κατάφεραν. Βλέπω πάν’ από όλα τα παιδικά όνειρα να εξατμίζονται μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα ψεύτικης ελευθερίας ,ουσιαστικής υποδούλωσης στο χημικό σκεύασμα . Αυτά τα όνειρα που κάποιοι θέλησαν να τα στριμώξουν σ’ ένα μικρό σακουλάκι, τόσο μικρό που να χωρά μόνο μία δόση θανάτου κάθε φορά. Γιατί πριν πεθάνουν «πεθαίνουν» καθημερινά φλερτάροντας με τον θάνατο. Κάθε χρόνο η Ελλάδα χάνει νέα παιδιά ,αίμα από το αίμα της και σάρκα από την σάρκα της στο βωμό του αισχρού κέρδους κάποιων ,που πιστεύουν πώς ούτως η άλλως και αυτά τα παιδιά κάποτε θα πεθάνουν. Τι τώρα τι αύριο. Δολοφόνοι καλυμμένοι  πίσω από την ανοχή της κοινωνίας! 
      Ελεύθεροι δράστες καθημερινών εγκλημάτων που δεν φοβούνται τον θάνατο οι ίδιοι γιατί στην συντεταγμένη Πολιτεία της απολύτου ελευθερίας ,η θανατική ποινή έχει προ πολλού καταργηθεί . Πόσες ανθρώπινες ζωές θα χαθούν ακόμα ,έτσι απλά για να μπορούν τα Ναρκωτικά να υπάρχουν; Πόσοι νέοι  άνθρωποι ακόμα ,θα χρειαστεί να βαδίσουν μόνοι –γιατί τελικά μόνοι απομένουν – τον δρόμο χωρίς γυρισμό ;Πόσες μάνες θα χρειαστεί να λιώσουν από πόνο πάνω στον τάφο του παιδιού τους ,στολίζοντας και φροντίζοντας το τελευταίο σπίτι , κάνοντας του παρέα για να μην νιώθει μόνο, φιλώντας με μάτια δακρυσμένα την φωτογραφία και ρωτώντας το, γιατί παιδί μου; Αυτό το γιατί δεν είναι αόριστο. Φθάνει και στα δικά μας αυτιά, γίνεται κραυγή αγωνίας ,κραυγή αφύπνισης στο λήθαργο της δικής μας μακαριότητας. Προσπαθώ να βάλω το εαυτό μου μέσα σ’ αυτόν τον τρόπο ζωής. Απλώνω το χέρι το τρυπημένο από τις ενέσεις ζητώντας βοήθεια. Κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει ; Μόνον αν το τρυπημένο χέρι είναι του δικού σου παιδιού πονάς και εσύ ; Ίσως μόνον τότε να καταλάβεις πως ο πόνος γίνεται οργή αλλά τότε πλέον συνήθως είναι αργά.  
     Δεν υπάρχουν προτάσεις καταστολής ! Και δεν υπάρχουν γιατί δεν υλοποιούνται.Τα ναρκωτικά είναι η απάντηση σε εκείνους που έχουν χάσει αξίες ,ιδανικά, Πίστη ! Και αν με ρωτήσεις αν θεωρό επάρατη νόσο τον καρκίνο ή τα ναρκωτικά ,ευθαρσώς  θα σου απαντήσω τα ναρκωτικά. Ο μόνος τρόπος για να ξεφύγεις από εκεί είναι η  Πίστη. Η μεγάλη αυτή εσωτερική δύναμη του ανθρώπου που μόνον αν την ενεργοποιήσει ο άνθρωπος καταφέρνει πολλά. Πίστη πρώτα στον Θεό για να δώσει δύναμη. Πίστη στον εαυτό σου για το ότι πρέπει να ζήσεις μακριά από το λευκό θάνατο. Αν μπορούσαμε να  στρέψουμε τα μάτια μας σ’ Εκείνον ,να απλώσουμε τα χέρια μας ζητώντας την βοήθειά Του. Ίσως τότε τα πράγματα στην ζωή μας να ήταν διαφορετικά….. 
      Θα ήθελα να συνεχίσω γράφοντας και άλλα πολλά ,όμως τα δικά μου βουρκωμένα μάτια  και το τρεμάμενο χέρι που γράφει ,δεν μου το επιτρέπουν. Κλείνοντας θα θυμηθώ την εικόνα ενός φίλου που έφυγε ,να ψάχνει απεγνωσμένα να πάρει το ''φιξάκι'' του ρωτώντας με αγωνία : ‘έχεις τίποτα καβάντζα ρέ φίλε..;'' Που είσαι φίλε τώρα ; Έφυγες μαζί με τους άλλους που έφυγαν με τον ίδιο τρόπο. Η καβάντζα έμεινε, όμως περιμένοντας και άλλους.. Έως πότε:::           
                                                                                                 
                                                                                                       π. Θωμάς Ανδρέου                                                                        












            
                          

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου